Τη διαπίστωση ότι οι σκιές και το παρασκήνιο διοικούν σήμερα την Εκκλησία της Ελλάδος εξάγει κανείς από τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Μητροπολίτης Γλυφάδας Ελληνικού Βούλας Βουλιαγμένης και Βάρης, Αντώνιος, στην τοπική ιστοσελίδα nou-pou στις 28 Μαρτίου. Πρόκειται για μια αφήγηση – προσωπική εξομολόγηση του Αντωνίου που γεννά περισσότερα ερωτήματα από όσα κλήθηκε να απαντήσει στη Γεωργία Βαμβακερού.
Είναι στην πραγματικότητα η δεύτερη συνέντευξη που παραχωρεί ο Αντώνιος σε τοπικό μέσο, μετά από αυτήν στην εφημερίδα “Δημοσιογράφος” τον Σεπτέμβριο του 2018 ως Γενικός Διευθυντής της Εκκλησιαστικής Κεντρικής Υπηρεσίας Οικονομικών (ΕΚΥΟ), όπου μίλησε ανοιχτά για τις προθέσεις της Εκκλησίας να προχωρήσει σε εκτεταμένη οικοδομική αξιοποίηση της περιουσίας της στη Βουλιαγμένη, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων. Αντίθετα από τότε και παρά το γεγονός ότι το ζήτημα της αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας στη Βουλιαγμένη βρίσκεται αυτές τις μέρες όσο ποτέ στην επικαιρότητα, ο Αντώνιος επέλεξε να μη μιλήσει συγκεκριμένα για το θέμα, παρά μόνο γενικά.
Αντίθετα, αποκάλυψε ότι η ανάληψη από αυτόν τόσο της θέσης του Γενικού Διευθυντή της ΕΚΥΟ, όσο και της θέσης του Μητροπολίτη έγινε “με βαριά καρδιά” και από “υπακοή” στους ανωτέρους του, δηλαδή στους αρχιεπισκόπους Σεραφείμ για την πρώτη θέση και Ιερώνυμο για τη δεύτερη.
Αποφεύγοντας να σχολιάσει τόσο την επεισοδιακή εκλογή του ως Μητροπολίτη στην Ιερά Σύνοδο (όπου το αρχικό αποτέλεσμα ανατράπηκε μετά από επανακαταμέτρηση ψήφων και ισοπαλία με τον ανθυποψήφιό του) όσο – κυρίως – την προσφυγή εναντίον της εκλογής του από τον Γρηγόρη Κωνσταντέλλο (που συζητήθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας στις αρχές Φεβρουαρίου με την απόφαση να αναμένεται εντός των επόμενων μηνών) ο Αντώνιος δηλώνει ότι αισθάνεται “τρισευτυχισμένος” που έχει ένα “τέτοιο ευλογημένο ποίμνιο” παρουσιαζόμενος μάλλον ως αδιάφορος για τις δικαστικές εξελίξεις που τον αφορούν προσωπικά και για τον κτηματικό πόλεμο που μαίνεται στην περιοχή της Μητρόπολής του μεταξύ Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης και ΕΚΥΟ.
Ρωτά η δημοσιογράφος: “Στην Οικονομική Υπηρεσία της εκκλησίας της Ελλάδος πήγατε, όπως είπατε, με βαριά καρδιά. Σ’ εμάς με τι καρδιά ήρθατε;”. Και ο Αντώνιος απαντά:
Δυστυχώς, με πολύ βαριά καρδιά και με πολλή πίκρα. Τον λόγο τον γνωρίζετε και δεν θα ήθελα να αναφερθώ. Αλλά θα σας πω κάτι. Έμαθα στην ζωή μου ότι αν αφεθεί κανείς στο θέλημα του Θεού ο Θεός πάντοτε τα φέρνει στο αγαθό.
Ενώ παρακάτω αναφέρει:
Κι εδώ ήρθα κάνοντας υπακοή στην επιθυμία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Εγώ δεν είχα σκεφτεί ότι θα ερχόμουν εδώ. Επιθυμία μου ήταν να διαδεχτώ τον γέροντά μου στην Πρέβεζα. Εκεί είναι οι πνευματικοί αδελφοί μου και είναι ένας χώρος που είχα διακονήσει κι εγώ. Εκεί χειροτονήθηκα πρεσβύτερος και εκεί θεωρούσα ότι θα ανεπαυόμουν. Τα πράγματα ανετράπησαν, λόγω του ότι η Σύνοδος με διόρισε αιφνιδίως γενικό διευθυντή στην Οικονομική Υπηρεσία. Έτσι, όταν εκοιμήθη ο Γέροντας, δεν μπορούσα να τον διαδεχτώ. Και έφτασε η ώρα που εκοιμήθη ο μακαριστός γέροντας Παύλος, ο Μητροπολίτης Γλυφάδας. Εγώ σε αυτή την περιοχή δεν θεωρούσα ποτέ ότι θα μπορούσα να έλθω, διότι θεωρούσα ότι εδώ θα έρθουν κάποιοι αξιόλογοι και ισχυροί. Δεν θεωρούσα ποτέ ότι είμαι κάτι σπουδαίο, ακόμη κι όταν αργότερα έγινα επίσκοπος. Πάντοτε έβλεπα τον εαυτό μου σαν ένα απλό διάκονο του Χριστού. Όταν μου είπε ο Μακαριότατος ότι σκέπτεται να με προτείνει για αυτήν την Μητρόπολη, έκαμα υπακοή. Συνέβησαν τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν και πραγματικά με στιγμάτισαν. Με πίκραναν αλλά δεν ήθελα να αφήσω αυτήν την πίκρα να μαυρίσει την καρδιά μου. Και με τη χάρη του Θεού νομίζω ότι το κατάφερα. Γι’ αυτό δεν αισθάνομαι, για κανέναν, έστω και την παραμικρή αντιπάθεια. Επειδή ακριβώς όμως έκαμα υπακοή, από την ίδια τη στιγμή της ενθρονίσεώς μου επήρα μια μεγάλη χαρά. Ειλικρινά σας λέω, δεν περίμενα με κανέναν τρόπο, ότι θα ήταν τόσος πολύς κόσμος.
Ίσως προβάλλοντας την έννοια της “υπακοής” θεωρεί ότι αποποιείται προσωπικά κάθε ευθύνη για τη διαχείριση της εκκλησιαστικής περιουσίας ή για τη διαδικασία της εκλογής του, η νομιμότητα της οποίας αμφισβητείται. Αυτό όμως απλώς μεταθέτει τις ευθύνες στο ανώτερο επίπεδο, παρουσιάζοντας την ηγεσία της Εκκλησίας ως σκοτεινό ενορχηστρωτή των εξελίξεων, χρησιμοποιώντας επισκόπους – άβουλα όργανα.
Σχολιάζοντας το θέμα των εκκλησιαστικών ακινήτων, ο Αντώνιος υποστηρίζει ότι η Εκκλησία “επτώχευσε” και δεν της απομένει παρά “πολύ μικρή” περιουσία προς αξιοποίηση:
Σας καλούμε να έλθετε να ελέγξετε τα οικονομικά της εκκλησίας. Κι αν βρείτε, ότι πραγματικά μπορούμε να επιβιώσουμε, ό,τι περισσέψει ευχαρίστως να τα δώσουμε για να βοηθήσουμε το Κράτος. Δεν είναι έτσι όπως τα λένε. Η Εκκλησία από το 1835 μέχρι το 1952 έδωσε στο Κράτος το 96% της περιουσίας που είχε μέχρι τότε, και ό,τι είχε μετά την απελευθέρωση των περιοχών από τη Θεσσαλία κι επάνω. Και το έδωσε για να αντιμετωπίσει το Κράτος ανάγκες ανασυγκροτήσεως, εξωτερικού δανεισμού, αποκαταστάσεως των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής και ακτημόνων γεωργών και κτηνοτρόφων μετά τους παγκόσμιους πολέμους και τον εμφύλιο και κατασκευής νοσοκομείων, σχολείων κλπ. Τώρα όμως επτώχευσε και η ίδια η εκκλησία. Από το 4% που της απέμεινε τα ¾ είναι δάση. Το ¼ της απομένει για αξιοποίηση. Και σε αυτό όμως υπάρχουν δεσμεύσεις για πάρκα, πλατείες, πράσινο και σχολεία. Οπότε η περιουσία που μπορεί η εκκλησία να αξιοποιήσει σήμερα είναι πολύ μικρή.
Σε μια τέλος ενδιαφέρουσα αποστροφή για τον προκάτοχό του, Παύλο, αναφέρει ότι και η ίδια η Μητρόπολη Γλυφάδας είναι επί της ουσίας πτωχευμένη:
Όταν ανέλαβα εγώ στο ταμείο βρήκα 20.000 ευρώ. Και τις 20 αυτές χιλιάδες τις χρωστούσαμε. Ούτε έσοδα έχουμε, πλην του νομοθετημένου ποσοστού από τους Ναούς μας. Ούτε δωρεές έχουμε.
Για να συμπληρώσει ότι σε επίπεδο Μητρόπολης ο Θανάσης Μαρτίνος “μεγάλος ευεργέτης και αγαθός άνθρωπος” είναι σταθερός αρωγός αλλά χωρίς να επιδοτεί απευθείας την Εκκλησία:
Ο κ. Μαρτίνος χρηματοδοτεί μόνος του τα έργα. Και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό διότι έτσι αποφεύγω τη διαχείριση ξένων χρημάτων.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο nou-pou.gr.
