Ένα δικό της, αυθεντικό και αντισυμβατικό μονοπάτι επέλεξε να χαράξει στο τραγούδι η ερμηνεύτρια από τη Βούλα, Λίνα Ροδοπούλου. Έχοντας ξεκινήσει τα πρώτα της βήματα στην τέχνη από την κυψέλη πολιτισμού του 2ου Γυμνασίου και Λυκείου Βούλας, πριν δύο χρόνια κυκλοφόρησε το πρώτο της CD με γαλλικά σανσόν σε ένα ρετρό ύφος με κιθάρες που ξεχωρίζει, ενώ πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε διαδικτυακά το σινγκλ της με τίτλο «Κόκκινη βροχή» σε δικούς της στίχους, με το οποίο θέλησε να προσδιορίσει την αισθητική της στο χώρο, όπως σημειώνει μιλώντας στον «Δημοσιογράφο».
Παρόλο που η αγάπη της για το τραγούδι και τη μουσική την συνοδεύει από τα μαθητικά χρόνια, η Λίνα Ροδοπούλου έκανε σημαντικές σπουδές, καθώς πήρε πτυχίο τοπογράφου μηχανικού. «Δεν είχα σαν δεδομένο ότι το τραγούδι ήταν το επάγγελμά μου, ήταν απλά μια μεγάλη αγάπη. Ήθελα να σπουδάσω ώστε να έχω μια πιο γενική μόρφωση αλλά και τη δυνατότητα να ασχοληθώ με τη μουσική ως επιλογή, όχι ως τελευταία λύση», αναφέρει. Η δεύτερή της αγάπη, τα μαθηματικά, την έστρεψαν στο Πολυτεχνείο. Και μετά από κάποια χρόνια στο επάγγελμα του μηχανικού, έγινε η στροφή: «Οι καταστάσεις με πήγαν μόνες τους, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι κάποιος να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι. Αυτό ερχόταν και μου χτυπούσε την πόρτα και δεν με άφησε σε ησυχία», λέει παραστατικά.
Αφηγείται ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι όπου η μουσική έπαιζε σπουδαίο ρόλο, χαρίζοντάς της πολλαπλά ερεθίσματα. Μετά τις συμβατικές της σπουδές, «ακούει» το κάλεσμα της τέχνης και ξεκίνησε έναν δεύτερο γύρο σπουδών, αυτή τη φορά στο κλασικό τραγούδι. Γι’ αυτό ίσως και η αίσθηση από την ερμηνεία της και τις επιλογές ρεπερτορίου δείχνουν σε έναν ρομαντικό, «αντι-ποπ» δρόμο. «Θεωρώ κι εγώ ότι δεν είμαι τόσο mainstream, ίσως είμαι περισσότερο ρομαντική. Βέβαια θέλω να ζω στην εποχή μου, όμως δεν μου αρέσει κάτι μόνο και μόνο επειδή είναι στη μόδα και τελικά αποδεικνύεται παροδικό. Θέλω να βλέπω τη μουσική ως κάτι διαχρονικό κι αν κάτι που επιλέξω είναι στη μόδα, έχει καλώς. Για μένα το κριτήριο είναι να αγαπώ με ό,τι καταπιάνομαι», εξηγεί τη φιλοσοφία των επιλογών της.
Όλα ξεκινούν όμως από το σχολείο. Το 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο Βούλας, η πολιτιστική αυτή συντροφιά που επιμένει στον πολιτισμό και την καλλιέργεια ήταν η αρχή. Όπως αναφέρει η Λίνα Ροδοπούλου, δεν είναι μόνο μια ανάμνηση. «Είχα την τύχη να είμαι σε ένα σχολείο το οποίο αγκάλιασε όλα τα παιδιά που είχαμε μια έφεση και αγάπη προς την τέχνη και μας βοήθησε να βρούμε τον δρόμο μας. Εκτός από εμένα, πολλά άλλα παιδιά έχουν ασχοληθεί με την υποκριτική και τη μουσική. Ήταν ουσιαστικά το πρώτο βήμα που μου δόθηκε, οι πρώτες μου συναυλίες. Μετά από εμένα συνεχίστηκε το έργο αυτών των ανθρώπων που τόσο μας αγκάλιασαν κι εμείς πλέον οι μεγαλύτεροι είμαστε ακόμη σε επαφή με τα νέα παιδιά. Ουσιαστικά έχουμε φτιάξει μια αλυσίδα όλα αυτά τα χρόνια». Το νέο της τραγούδι ετοιμάζεται σε συνεργασία με ένα από αυτά τα παιδιά της «αλυσίδας», έναν νέο δημιουργό.
Βέβαια, η πολιτιστική δημιουργία στις μέρες μας αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις. Η πανδημία έχει σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις, τη μόνη πλέον βασική πηγή εσόδων για τους μουσικούς, ενώ για την ίδια έχει σταματήσει και η διδασκαλία καθώς είναι βοηθός μαέστρου σε χορωδίες, μια δραστηριότητα που δεν μπορεί να γίνει διαδικτυακά.
Για την «Κόκκινη βροχή», ένα τραγούδι στο οποίο έχει γράψει τους στίχους σε μουσική του Αντώνη Καρατζίκη αναφέρει: «Είναι η πρώτη απόπειρα με δικό μου υλικό. Ήθελα να φτιάξω κάτι με το οποίο να προσδιορίσω την αισθητική μου στο χώρο». Ωστόσο, η κοινωνική αποστασιοποίηση έθεσε νέα δεδομένα. «Ετοιμάζω ένα καινούργιο τραγούδι, με την ευχή όταν γίνει άρση των μέτρων και ο κορονοϊός γίνει αντιμετωπίσιμος η κοινωνικότητα των ανθρώπων να επιστρέψει όπως την ξέραμε. Έχω έναν ενδόμυχο φόβο μήπως οι σχέσεις των ανθρώπων αλλάξουν μια για πάντα», εξομολογείται.
Οπωσδήποτε η εποχή μας έχει αλλάξει τα δεδομένα της παραγωγής και διανομής των πολιτιστικών προϊόντων. «Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνουν ένα βήμα προς τη δημοσιότητα. Φαντάζει και είναι πιο δημοκρατικό ότι όλοι οι καλλιτέχνες σήμερα μπορούν να προβληθούν σε ένα κοινό. Από την άλλη όμως φέρνει μια υπερπληροφόρηση ειδικά ως στο χώρο της μουσικής και ο ακροατής χάνεται και δεν μπορεί να ξεχωρίσει», αναλύει η νέα ερμηνεύτρια. «Μην ξεχνάμε ότι πριν από την τεχνολογική έξαρση, σημειώθηκε η κατάρρευση της δισκογραφίας», προσθέτει. Όμως και εκεί πάει παραδοσιακά: «Αγαπώ πολύ το φυσικό προϊόν και θα προσπαθήσω ξανά να φτιάξω ένα CD».
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Δημοσιογράφος, φύλλο 27, Δεκέμβριος 2020
