Μοιραστείτε το
Είναι πλέον μια πάγια αντιπολιτευτική εθιμοτυπία στον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, κάτι σαν απαραβίαστο τελετουργικό που εκτελείται εδώ και χρόνια από ανθρώπους που επιθυμούν να μπουν στη δημοτική πολιτική σκηνή: Κάθε φορά που βρέχει πολύ, οδεύουν με ένα κινητό προς την παραλία της Βάρκιζας ή της Βουλιαγμένης και απαθανατίζουν τα όμβρια ύδατα καθώς κυλούν και εισέρχονται στη θάλασσα. Ο τόνος τους είναι πάντα καταγγελτικός.
Κατά την άποψή τους είναι μάρτυρες ενός κακού συμβάντος που πρέπει να κοινοποιήσουν στην πόλη, ενός ατυχήματος, ενός «εγκλήματος», όπως έχουν πει κατά καιρούς. Το χρώμα των υδάτων δεν είναι διαυγές αλλά καφέ από τα χώματα και η ακτή, η άμμος, το χώμα και το νερό φαίνεται να έχουν γίνει ένα. Τίποτα σε αυτό το θέαμα δεν σε προδιαθέτει για βουτιά. Άρα κατά την άποψή τους, κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Το θέαμα μαρτυρά, όπως πιστεύουν, ότι το ρέμα Κόρμπι είναι ημιτελές, ότι οι αγωγοί ομβρίων έχουν βλάβη.
Η πραγματικότητα είναι όμως ότι αντίστροφα, η φύση έτσι λειτουργεί πολύ πριν η ανθρωπότητα παρεμβάλλει μεταξύ βουνού και θάλασσας τις σύγχρονες πόλεις με τις υποδομές τους. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, το χώμα τροφοδοτεί φυσικά τις ακτές ώστε να αναγεννώνται και να ανακτούν το υλικό τους από τη φυσική διάβρωση που φέρνουν τα ρεύματα. Η ροή των υδάτων από ψηλά στα χαμηλά είναι μια διεργασία βασισμένη στους νόμους της φύσης, που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει και τα πραγματικά «εγκλήματα» έχουν γίνει σε περιοχές όπου ακριβώς αυτή η ροή εμποδίζεται, δημιουργώντας επικίνδυνα πλημμυρικά φαινόμενα.
Η κατασκευή των ρεμάτων, όπως αυτό του Κόρμπι, αλλά και των υπόλοιπων αντιπλημμυρικών έργων, όπως το πρώτο δίκτυο ομβρίων της Βουλιαγμένης, στόχο έχουν να αποκαταστήσουν τις χαμένες διαδρομές του νερού της βροχής, να δρομολογήσουν κατάλληλα αυτή τη ροή ώστε να καταλήγει ανεμπόδιστη στη θάλασσα. Αν οι υδάτινοι αυτοί όγκοι δεν κατέληγαν στη θάλασσα ορμητικά, τότε θα λίμναζαν δημιουργώντας πλημμύρες σε σπίτια, σε δρόμους, παντού.
Στο διάβα του όμως το νερό παρασέρνει ό,τι αφήσαμε κάτω στο δρόμο. Τα απορρίμματα της στεριάς γίνονται απορρίμματα μέσα στη θάλασσα. Αποτελεί κομμάτι της τοπικής συλλογικής σοφίας η παραίνεση να μην κολυμπά κανείς δύο μέρες μετά από μια θεομηνία, ώστε να προλάβουν οι ακτές να ανανεωθούν.
Οι αυτονόητες αυτές αλήθειες για τη λειτουργία της φύσης και τη λειτουργικότητα των αντιπλημμυρικών έργων δεν είναι δυστυχώς κτήμα αρκετών από αυτούς που ζητούν να εκπροσωπήσουν τους πολίτες. Αυτό γίνεται φανερό από την πληθωρική καταγγελτική φιλολογία που πλημμυρίζει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την τελευταία τοπική καταιγίδα στις 6 Σεπτεμβρίου. Στην αναζήτηση των κακώς κειμένων, βαφτίζουν πρόβλημα τις φυσικές διεργασίες, διαιωνίζοντας τη σύγχυση, την άγνοια, αλλά και την απογοήτευση των κατοίκων.
Η αυτοδιοίκηση όμως είναι ένα απαιτητικό πεδίο. Χρειάζεται ανθρώπους που επιθυμούν να αφοσιωθούν, να μάθουν και να προχωρήσουν και όχι όσους έχουν επαναπαυθεί στην ψευδαίσθηση της επάρκειάς τους.
