Μοιραστείτε το
Ήταν 25 Αυγούστου 2011 όταν σταμάτησε ο χρόνος για τον νεοσύστατο τότε ενοποιημένο Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης. Ο Δήμαρχος Γρηγόρης Κασιδόκωστας –έχοντας αναλάβει τα καθήκοντά του μόλις 8 μήνες νωρίτερα– υπέστη ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο στο σπίτι του, όπου έμεινε αβοήθητος αρκετές ώρες και μεταφέρθηκε τελικά για νοσηλεία στο «Ερρίκος Ντυνάν». Τίποτα από τότε δεν θα ήταν το ίδιο για τα δημοτικά πράγματα.
Ένας θρύλος της αυτοδιοίκησης εκείνη την ημέρα συνταξιοδοτήθηκε βίαια. Ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο στις 29 Σεπτεμβρίου και ξεκίνησε τη μαραθώνια προσπάθεια αποκατάστασης της υγείας του από τον σοβαρό κλονισμό που υπέστη, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, κάτι όμως που δεν του επέτρεψε να ασκήσει τα δημόσια καθήκοντά του ποτέ ξανά.
Αυτή η παραδοχή βέβαια ήταν πολύ δύσκολο να διατυπωθεί εκείνο τον πρώτο καιρό. Και ο Δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, έχοντας να αντιμετωπίσει την πολύ σοβαρή πρόκληση της ενοποίησης των υπηρεσιών και του προσωπικού των πρώην Δήμων κάτω από το νέο θεσμικό πλαίσιο που εισήγαγε ο «Καλλικράτης», μπήκε σε τροχιά παρατεταμένης κρίσης, από την οποία εξήλθε τελικά μόνο μετά τις εκλογές του Μαΐου 2014 και την αλλαγή διοίκησης.
Αποχώρησε από το προσκήνιο
πολιτικά άφθαρτος, εκλογικά αήττητος
και χωρίς να χάσει τίποτα
από τον «μύθο» που πάντα τον περιέβαλε
Πρόσωπο κλειδί για τη λειτουργία του Δήμου αναδείχθηκε εκείνες τις πρώτες ημέρες ο αντιδήμαρχος μέχρι τότε Σπύρος Πανάς που ανέλαβε καθήκοντα Δημάρχου ως εκ των προτέρων ορισμένος αναπληρωτής του Γρηγόρη Κασιδόκωστα. Ωστόσο, δύο παράγοντες δυναμίτισαν εξ αρχής το δημοτικό πολιτικό κλίμα: Αφενός το νομικό κενό που υπήρχε για την περίπτωση μιας αναγκαστικής παρατεταμένης αναπλήρωσης του Δημάρχου λόγω ασθένειας που τον εμπόδιζε ακόμη και να διατυπώσει τη βούλησή του να παραιτηθεί. Και αφετέρου η υπερβάλλουσα φιλοδοξία των στελεχών της διοικούσας τότε παράταξης που γνώριζαν ότι μεταξύ των εκλεγμένων συμβούλων της θα αναδεικνυόταν βάσει νόμου ο επόμενος Δήμαρχος. Έτσι, πριν αλέκτορα φωνήσαι, έναν μόλις μήνα μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο του Γρηγόρη Κασιδόκωστα διά του τοπικού Τύπου ξεκίνησε η συζήτηση περί νομιμότητας της αναπλήρωσης και βέβαια τα σχέδια των υπερφιλόδοξων στελεχών για την «επόμενη ημέρα».

Το αδιέξοδο έλυσε ο ίδιος ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας, 7 μήνες μετά το εγκεφαλικό του επεισόδιο. Με μια γραπτή του δήλωση στις 26 Μαρτίου 2012 παραιτήθηκε από το αξίωμά του, εκκινώντας τις διαδικασίες ανάδειξης νέου Δημάρχου, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Αυτή προέβλεπε μυστική ψηφοφορία μεταξύ των συμβούλων της διοικούσας παράταξης για το ποιος θα εκλεγεί Δήμαρχος. Υποψηφιότητα τότε εκτός του Σπύρου Πανά, έθεσε ο Δημήτρης Δαβάκης και ο Γιάννης Νιτερόπουλος, φανερώνοντας ότι η ενοποιητική ουσία του συνδυασμού «Ανεξάρτητη Κίνηση», η προσωπικότητα του Γρηγόρη Κασιδόκωστα, δεν λειτουργούσε πλέον.
Ο Σπύρος Πανάς έγινε στις 29 Μαρτίου Δήμαρχος με καθαρή πλειοψηφία 12 ψήφων, έναντι 4 του Δημήτρη Δαβάκη και 1 του Γιάννη Νιτερόπουλου. Ωστόσο, πολύ σύντομα ο νέος Δήμαρχος απώλεσε την εμπιστοσύνη των περισσότερων συμβούλων του, και το Δημοτικό Συμβούλιο έκτοτε πραγματοποιούσε θυελλώδεις νυχτερινές και μεταμεσονύκτιες συνεδριάσεις με χαρακτηριστική δυσκολία να λάβει αποφάσεις.

Δέκα χρόνια μετά την απότομη, άδικη και οδυνηρή για τον ίδιο και τους οικείους του έξοδο του Γρηγόρη Κασιδόκωστα από το προσκήνιο, μια αποτίμηση της αυτοδιοικητικής του πορείας και του στίγματος που άφησε στη Βουλιαγμένη κυρίως και τα 3Β ευρύτερα είναι θεμιτό να ξεκινήσει, χωρίς μυθολογίες και εξιδανικεύσεις. Η επικαιρότητα των σημερινών εκκλησιαστικών οικοδομικών αξιώσεων στη Βουλιαγμένη, που είναι το σοβαρότερο πολιτικό ζήτημα που έχει αντιμετωπίσει ιστορικά η πόλη γιατί απειλεί ευθέως τη φυσιογνωμία της, αν κάτι υποδηλώνει είναι η αποσπασματική αντιμετώπιση του προβλήματος στο παρελθόν, μια επιλογή αναβολής λήψης πρωτοβουλιών για το μέλλον, βάσει των τότε εύκολα διαθέσιμων στους Δήμους εργαλείων.
Αντικειμενικά ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας ανταποκρινόταν πλήρως στο μοντέλο αυτοδιοίκησης προ του «Καλλικράτη». Μια αυτοδιοίκηση μικρού βεληνεκούς και περιορισμένων αρμοδιοτήτων, που απαιτούσε από τον Δήμαρχο να είναι ανεξάρτητος οικονομικά, να αγαπά το «χωριό» του και να γνωρίζει τα όρια με την κεντρική εξουσία. Δεν απαιτούσε ακαδημαϊκή μόρφωση, αλλά κοινωνική. Δεν απαιτούσε μακροοικονομική σκέψη και σχεδιασμό γιατί οι πόροι θεωρούνταν δεδομένοι και απεριόριστοι. Η πολιτική εξαντλούνταν στη διαχείριση διαπροσωπικών σχέσεων και σε ένα γενικό όραμα, βάσει όμως των συντεταγμένων που οι άλλες βαθμίδες της εξουσίας καθόριζαν.
Το αν ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας θα κέρδιζε το στοίχημα της ενοποίησης των τριών Δήμων και θα αντιμετώπιζε με αξιώσεις τις προκλήσεις στη νέα εποχή της αυτοδιοίκησης δεν πρόλαβε να το αποδείξει. Ευτυχώς από μία άποψη, διότι αποχώρησε από το προσκήνιο πολιτικά άφθαρτος, εκλογικά αήττητος και χωρίς να χάσει τίποτα από τον «μύθο» που πάντα τον περιέβαλε και την ακτινοβολία του εντός και εκτός Βουλιαγμένης. Αυτή την ακτινοβολία επιθυμούν να κλέψουν ανιστόρητα συνήθως και καιροσκοπικά φιλόδοξοι τοπικοί παράγοντες, παρουσιάζοντας έναν Κασιδόκωστα στα μέτρα τους. Γι’ αυτό ίσως να είναι επιτακτικό πλέον να γραφτεί μια αντικειμενική και απροκατάληπτη σύγχρονη τοπική ιστορία για τη Βουλιαγμένη.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Δημοσιογράφος, φύλλο 35, Αύγουστος 2021