Το πώς ένας τοπικός αθλητικός σύλλογος μπορεί να λειτουργεί ευεργετικά ως οικογένεια, ως σημείο αναφοράς για έναν αθλητή στην πορεία του προς την ενηλικίωση φαίνεται στην περίπτωση του Αθλητικού Κολυμβητικού Ομίλου Βάρης Βάρκιζας (ΑΚΟΒΒ) και του 21 ετών σήμερα Δημήτρη Σαμπατακάκη.
Ο Δημήτρης, που αντιμετωπίζει από πολύ μικρός αναπτυξιακές και μαθησιακές δυσκολίες, αποφοίτησε από το Ειδικό Λύκειο του Κορωπίου και από φέτος φοιτά σε ΙΕΚ, σπουδάζοντας αρχιτεκτονική τοπίου. Η κολύμβηση ήταν εκείνος ο πυλώνας στη ζωή του από το Δημοτικό και έπειτα που του έδινε δύναμη, υγεία και αυτοπεποίθηση. Σύμφωνα με τη μητέρα του, Δέσποινα Κοντούλη, «μέσα από τις προπονήσεις και τις διακρίσεις που είχε, πήρε πειθαρχία και αγωνιστικό πνεύμα, αξίες που του χρειάζονται και στη ζωή του όπου αντιμετωπίζει επιπλέον δυσκολίες».
Η πισίνα είναι το δεύτερο σπίτι του Δημήτρη Σαμπατακάκη. Προπονείται καθημερινά, με διάρκεια που κυμαίνεται από 2 ως 3 ώρες, ακολουθώντας το πρόγραμμα της αγωνιστικής ομάδας. Κολυμπά ελεύθερο σε μεγάλες αποστάσεις, 200 και 400 μέτρων. Από τα 15 του χρόνια ξεκίνησε να συμμετέχει σε πανελλήνιους αγώνες ΑμεΑ και βρίσκεται σταθερά στο βάθρο των μεταλλίων της παρα-κολύμβησης. Πρόκειται για έναν δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο με υψηλές απαιτήσεις.
Η φετινή χρονιά ήταν η μοναδική που δεν του χάρισε μετάλλιο, διότι όπως λέει αφοσιώθηκε στο διάβασμα του σχολείου ώστε να πάρει ένα καλό απολυτήριο λυκείου, επιλογή που άφησε πίσω τις προπονήσεις. Τώρα επικεντρώνεται στο μεγάλο του όνειρο που είναι η συμμετοχή στην εθνική ομάδα και τους παρα-ολυμπιακούς αγώνες. Μια πολύ απαιτητική διαδικασία με δύσκολους χρόνους που πρέπει να πιάσει και πολύ λίγες θέσεις για να διεκδικήσει. Ένας πολύ ψηλός στόχος που χρειάζεται μεγάλη επιμονή, θέληση και τελικά, επιδόσεις. Εκτός από τον αθλητισμό ο Δημήτρης, διδάσκεται μουσική και παίζει κιθάρα. Το έντεχνο ελληνικό τραγούδι τον συγκινεί, του δίνει ένα όμορφο λεξιλόγιο, τον ψυχαγωγεί στις συναυλίες.
Δάσκαλοι ζωής
Η μητέρα του περιγράφει τι σημαίνει ο ΑΚΟΒΒ και οι άνθρωποί του για τον Δημήτρη, σε αυτή την όμορφη πορεία που διαμόρφωσε ένα παιδί με δυσκολίες σε έναν πραγματικό πρωταθλητή:
«Ξεκινήσαμε να συμμετέχουμε στις προπονήσεις κολύμβησης του ΑΚΟΒΒ τον Σεπτέμβριο του 2010, αμέσως μόλις μετακομίσαμε στη Βάρη. Ήταν μια δύσκολη περίοδος προσαρμογής σε έναν νέο τόπο και σε ένα νέο σχολείο, γεμάτη άγχη και αμφιβολίες για το αν θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον για τον Δημήτρη, που τότε ξεκινούσε στην Α’ Δημοτικού. Όλα φαινόντουσαν δύσκολα και αφιλόξενα.
Η πρώτη πληροφορία για τον ΑΚΟΒΒ ήρθε από τον χώρο αναμονής του κέντρου λογοθεραπείας: «Πάρε τηλέφωνο να ρωτήσεις αν τον παίρνουν, κάνουν φοβερή δουλειά, να ζητήσεις την κ. Λιάνα». Έτσι ξεκινήσαμε και η πρώτη επαφή αποδείχθηκε προάγγελος της πορείας που ακολούθησε για τα επόμενα 15 χρόνια. Αμεσότητα, ειλικρίνεια, αυστηρότητα βασισμένη στους αθλητικούς κανόνες – δηλαδή, σκληρή δουλειά που σε κάνει να προσπαθείς και να επεκτείνεις τα όριά σου – συνδυασμένα με δικαιοσύνη, πραγματικό ενδιαφέρον και, κυρίως, καμία απολύτως αίσθηση συγκαταβατικής συμπόνοιας.
Ο ΑΚΟΒΒ έγινε ο βασικός πυλώνας οργάνωσης της ζωής του Δημήτρη από τότε. Όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια της ζωής του ορίζονταν γύρω από αυτό το θεμέλιο σταθερότητας. Οι προπονητές μας – ο Θοδωρής, η Λιάνα, ο Παύλος, ο Απόστολος, ο Βασίλης – έγιναν δάσκαλοι ζωής, μεταδίδοντας αξίες, συμπεριφορές και τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων με την αθλητική νοοτροπία: με το κεφάλι ψηλά και επιμονή στους στόχους.
Η πρώτη μας συμμετοχή σε πανελλήνιους αγώνες το 2017 υπήρξε η αφετηρία μιας πορείας που έδωσε στον Δημήτρη και σε όλη την οικογένεια ανεκτίμητες συγκινήσεις και, για πρώτη φορά, αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά με την αξία μας. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντικό είναι αυτό για την ψυχολογία ενός παιδιού που καθημερινά αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες. Στην ουσία, κάνει τη διαφορά μεταξύ της ευτυχίας και της κατάθλιψης.
Αισθάνομαι πως χρωστάω πάρα πολλά στους προπονητές μας και στην οικογένεια του ΑΚΟΒΒ γενικά – στην κ. Λυδία, στον κ. Αλεξάκη – και δεν ξέρω αν μπορώ να τα εκφράσω επαρκώς με λόγια. Ο μόνος τρόπος να ανταποδώσω είναι να προσφέρω ό,τι μπορώ στη λειτουργία του συλλόγου, ώστε να συνεχίσει να προσφέρει στα παιδιά μας τον πλούτο των πραγματικών αξιών του αθλητισμού».
