Με τον πιο πολύχρωμο και παραδοσιακό τρόπο γιόρτασε ο Δήμος Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης την Άνοιξη, ολοκληρώνοντας την Κυριακή 27 Απριλίου τις πασχαλινές πολιτιστικές του εκδηλώσεις. Ο Λαογραφικός Όμιλος Σεμέλη και τα παιδιά που στελεχώνουν τα τμήματα παραδοσιακών χορών του Δημοτικού Βουλιαγμένης και του 4ου Δημοτικού Βούλας παρουσίασαν μια εντυπωσιακή μουσική και χορευτική παράσταση που ταξίδεψε το κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Βάρης σε έθιμα, ομαδικά παιχνίδια, δοξασίες και γιορτινές εκδηλώσεις της λαϊκής παράδοσης από μακρινά σημεία της χώρας, μεταδίδοντας το ατίθασο εαρινό πνεύμα.
Η παράσταση την οποία επιμελήθηκε καλλιτεχνικά ο χοροδιδάσκαλος Γιάννης Ρουσιάνος παρουσίασε έθιμα και χορευτικά δρώμενα που απαντώνται σε διάφορες περιοχές της χώρας κατά τη διάρκεια της Άνοιξης. Για το «ξεχωριστό χρώμα που δίνει η Σεμέλη και οι άνθρωποι του συλλόγου σε όλες τις πολιτιστικές εκδηλώσεις της περιοχής μας», έκανε λόγο ο Δήμαρχος Γρηγόρης Κωνσταντέλλος στον σύντομο χαιρετισμό του.
Σε ρόλο αφηγήτριας αλλά και συμμετέχοντας στο τραγούδι όπου απαιτούνταν με μια υπέροχη φωνή, η Βέρα Ρουσιάνου ανέφερε εισαγωγικά ότι στην παραδοσιακή ελληνική αγροτική κοινωνία η Άνοιξη συμβόλιζε την αναγέννηση, την αρχή του νέου κύκλου της ζωής και ως τέτοια της άξιζε η ανάλογη υποδοχή.
Μεταξύ άλλων εθίμων, τα παιδιά αναπαρέστησαν το έθιμο της χελιδόνας, κατά το οποίο την πρώτη του Μάρτη τα παιδιά έβγαιναν στους δρόμους ως χελιδονιστές, τριγυρνούσαν στα σπίτια και έψαλλαν τα κάλαντα της Άνοιξης. Ο πρώτος της ομάδα κρατούσε ένα στεφάνι από λουλούδια πάνω στο οποίο υπήρχε ένα ομοίωμα χελιδονιού. Τα παιδιά γέμιζαν ένα καλάθι με φύλλα κισσού και αφού τραγουδούσαν τα κάλαντα σε κάθε νοικοκυρά, εκείνη έπαιρνε λίγα φύλλα κισσού, ως σύμβολο της αμάραντης βλάστησης, από το καλάθι και τα τοποθετούσε στο κοτέτσι για να γεννούν πολλά αυγά οι κότες. Οι νοικοκυρές έδιναν στα παιδιά γλυκά, αυγά και σπάνια χρήματα.
Παρουσιάστηκε ακόμα το έθιμο της ρουμπάνας, που τελείται το Σάββατο του Λαζάρου. Αυτό έδινε στις νέες του χωριού μια ευκαιρία για μια επίσημη τελετουργική έξοδο από το σπίτι και τη δυνατότητα να επιδείξουν τις ικανότητές τους στο τραγούδι και τον χορό.
Μεγάλο ενδιαφέρον είχε το παιχνίδι του Ζαφείρη το οποίο έπαιζαν νεαρές κοπέλες στα χωράφια και τα βοσκοτόπια κατά την περίοδο των αγροτικών εργασιών. Το κορίτσι ή το αγόρι που έπαιζε τον Ζαφείρη ξάπλωνε στο χορτάρι. Μόλις ακουγόταν ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού όλα τα παιδιά μαζί φώναζαν «Σήκου Ζαφείρη, σήκου» και τότε ο Ζαφείρης πετιόταν όρθιος και κυνηγούσε τα παιδιά. Αυτή ή αυτός που έπιανε θα είχε τον ρόλο του Ζαφείρη την επόμενη χρονιά.
Επίσης, παρουσιάστηκε το έθιμο της πιρπιρούνας που συναντάται στην περιοχή του Έβρου και σε άλλα μέρη της Ελλάδας και τελούνταν σε περιόδους ανομβρίας, όταν υπήρχε πρόβλημα για τη σοδειά και οι αγρότες παρακαλούσαν να στείλει ο θεός μία βροχή. Σύμφωνα με το έθιμο, ένα μικρό κορίτσι ντυνόταν με αγριόχορτα και φύλλα. Το κορίτσι συμβόλιζε τη διψασμένη γη που αναζητούσε νερό για να καρποφορήσει. Την συνόδευαν άλλα μικρά κορίτσια και γυρνούσαν από πόρτα σε πόρτα.
Στο ενδιάμεσο των θεατρικών τρόπον τινά αναπαραστάσεων, τα παιδιά παρουσίαζαν παραδοσιακούς χορούς φορώντας εντυπωσιακές και επιμελημένες τοπικές φορεσιές. Σε πολλά σημεία οι θεατές δονούσαν την αίθουσα με το ρυθμικό τους χειροκρότημα, συμμετέχοντας και διαμορφώνοντας ένα εξαιρετικό κλίμα στην εκδήλωση.
