Η εκρηκτική σκηνική παρουσία, η χαρακτηριστική πρίμα φωνή και η ταύτισή της με διαχρονικά τραγούδια είναι τα πρώτα πράγματα που προσέχει κανείς όταν αντικρίζει στη σκηνή την Μπέσσυ Αργυράκη. Η πολύπειρη καλλιτέχνις, που έφτασε κορυφές τις οποίες ελάχιστοι κατάφεραν να προσεγγίσουν, τραγούδησε προ ημερών στη Βούλα με ένα ανανεωμένο πρόγραμμα που έδειξε ότι βρίσκεται πάντα σε καλό συντονισμό με νέους ταλαντούχους μουσικούς αλλά και με το απαιτητικό της κοινό που ζητά ποικιλία, νοσταλγικές νότες και σύγχρονες μελωδίες σε κάθε της συναυλία.
Ποια τραγούδια πιστεύετε ότι κρατάνε μέσα στον χρόνο;
Δεν υπάρχει νομίζω συνταγή. Ένα πλήθος παραγόντων μπορεί να τα κάνει διαχρονικά. Η φωνή αρχικά που έχει τρόπο να το ερμηνεύσει σωστά και να το μεταδώσει σε ένα πλατύ ακροατήριο. Έπειτα, να αγγίξει πολύ κόσμο με αναφορά στα προβλήματά του, διότι τα περισσότερα τραγούδια βγαίνουν για κάποια θέματα που προβληματίζουν τους ανθρώπους, όπως ερωτικές αγωνίες. Ψαχνόμαστε και αναζητάμε τραγούδια όταν ο στίχος τους έχει κάτι από όσα έχουμε ζήσει ή όσα θέλουμε να ζήσουμε. Αν αυτός ο στίχος αγγίζει ένα μεγάλο κοινό ανθρώπων που έχουν ανάλογα βιώματα, γίνεται ένα τραγούδι που θα μείνει.
Το «Μάθημα σολφέζ» πώς τα κατάφερε;
Επειδή είχε την τύχη να ασχοληθεί όλη η Ελλάδα και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου λόγω της Eurovision αλλά και επειδή οπτικοακουστικά ήταν πάρα πολύ δεμένο. Ήταν τέσσερα παιδιά που με τα χέρια τους σχημάτιζαν τον στίχο, ο οποίος ήταν η γλώσσα της μουσικής, παγκόσμια αναγνωρισμένη. Ήμασταν τέσσερα νέα παιδιά που τραγουδήσαμε μαζί. Είχε τη συνταγή ενός τραγουδιού πρωτότυπου.
Πώς επιλέγετε το πρόγραμμα μιας συναυλίας;
Γίνομαι ένα με τον κόσμο και έρχομαι κοντά του όταν τραγουδάω. Τον παλμό του κοινού τον καταλαβαίνω. Προτιμώ λοιπόν να ερμηνεύω τραγούδια που θα ήθελα κι εγώ η ίδια να ακούσω, τραγούδια που με πηγαίνουν στο παρελθόν, σε περιόδους με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Τέτοιο τραγούδι είναι το «Σαν ένα όνειρο» και το «Μεγάλη στιγμή». Όταν τα τραγουδάω σαν κινηματογραφική ταινία περνάνε οι στιγμές που έζησα με αυτά. Δεν είμαι βέβαια εγωίστρια, πάντα αναζητώ να πω αυτά που ξέρω ότι αρέσουν στον κόσμο. Εμβαθύνω σε κάθε λέξη για να δώσω την σωστή ερμηνευτική αξία. Πάντα λοιπόν θα πω και τραγούδια άλλων που αγαπά το κοινό, που τα κάνω δικά μου, τα ερμηνεύω με τον τρόπο μου. Θέλω να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα και να γίνουμε ένα. Ιδίως όταν μεγαλώνουμε έχουμε την ανάγκη μέσα από τα τραγούδια να γυρίζουμε σε κάποια εποχή της ζωής μας. Ακούγοντας τραγούδια ερωτευτήκαμε, είχαμε απογοητευτεί, ζήσαμε μια ευτυχή περίοδο ή μια διάψευση. Το παρελθόν μας δίνει δυνατά συναισθήματα. Αν εμείς οι τραγουδιστές το δίνουμε αυτό σωστά και δεν απομακρυνόμαστε από τα παλιά τραγούδια, ούτε ενορχηστρωτικά, τότε βοηθάμε το κοινό να ταξιδέψει με νοσταλγία σε εκείνη την εποχή.
Πώς προέκυψε το τραγούδι στα Ιαπωνικά;
Τραγούδησα σε ένα φεστιβάλ για τη σύσφιξη σχέσεων Ελλάδας και Γαλλίας. Εκεί βραβεύτηκα και πήρα επίσης ένα ειδικό βραβείο από τους απεσταλμένους μιας δισκογραφικής εταιρείας που έδρευε στην Αγγλία αλλά είχε Ιάπωνες ιδιοκτήτες. Αυτοί οι άνθρωποι μου πρότειναν ως δώρο να τους εκπροσωπήσω τραγουδώντας σε ένα δικό τους φεστιβάλ. Δοκίμασα λοιπόν να τραγουδήσω σε ιαπωνικό στίχο και το αποτέλεσμα ήταν να πάρω πολύ θετικά σχόλια, είπαν ότι δεν καταλαβαίνει κανείς ότι είμαι Ελληνίδα. Τα κατάφερα λοιπόν. Τελικά καταλήξαμε να πω ένα τραγούδι, το «Τοσίχικο». Η χροιά της φωνής μου, όπως είναι πρίμα, ταιριάζει με τη γλώσσα τους. Μετά τον μικρό αυτό δίσκο, τους εκπροσώπησα στο Μουσικό Φεστιβάλ του Τόκιο, όπου πήρα το δεύτερο βραβείο. Τότε μου πρότειναν να κάνω και ένα μεγάλο δίσκο. Μου έδιναν κάθε βράδυ δύο τραγούδια να τα μελετήσω και την επομένη τα ηχογραφούσαμε. Έγινε τελικά ένας δίσκος με δώδεκα τραγούδια μέσα σε πέντε ημέρες. Αυτός είναι ο μεγάλος μου άθλος, κυκλοφόρησε ο δίσκος, έκανα πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις για την προώθησή του και πούλησε 2,5 εκατομμύρια αντίτυπα. Αυτά έγιναν το 1981.
Στον προσωπικό σας χρόνο ποιο είδος μουσικής σας ψυχαγωγεί;
Ακούω τα πάντα με ενδιαφέρον και δεν στέκομαι σε ένα είδος. Είμαι και εγώ ένα μέρος του κοινού που θέλει να ακούει πολλά, ανάλογα με την ώρα. Θα με συγκινήσει ένα κλασικό κομμάτι. Αλλά θα αντιδράσω θετικά αν μέσα στη μέρα ακούσω ένα νησιώτικο. Μου αρέσουν πολύ τα νησιώτικα τελευταία και έχω συμπεριλάβει στο πρόγραμμά μου αυτά τα τραγούδια. Στη Βούλα τα πρωτοείπα.
Πώς αποφασίσατε την ενασχόλησή σας με την αυτοδιοίκηση;
Οι γνώσεις μου γύρω από τον πολιτισμό είναι πολλές μετά από 57 χρόνια. Ξέρεις βγήκα πολύ μικρή στο τραγούδι, 11 ετών, και δεν ντρέπομαι να το πω αλλά καμαρώνω. Αυτή η εμπειρία με φέρνει σε θέση να μπορώ να προσφέρω και να μοιραστώ όσα γνωρίζω. Κάθε φορά που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να εκλεγώ, πιστεύω ότι έκανα μεγάλα πράγματα διότι αφοσιώνομαι όταν μου δοθεί η εντολή και το «πράσινο φως», είμαι τελειομανής. Είμαι πολλά χρόνια στην πολιτική, ξεκίνησα το 1991. Το πρώτο βήμα ήταν στον Δήμο Γλυφάδας, με τον τότε υποψήφιο Δήμαρχο Παναγιώτη Λάσκαρη. Συνέχισα με τους επόμενους Δημάρχους, τον Γιάννη Θεοδωρόπουλο και τον Γιώργο Παπανικολάου. Τελευταία, μου έγινε πρόταση για το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, όπου εξελέγην και σήμερα συμμετέχω. Στην Περιφέρεια με αγκάλιασαν. Αυτή τη στιγμή ο περιφερειάρχης μου εμπιστεύτηκε μια θέση πάνω στο αντικείμενό μου, είμαι πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτισμού, την οποία υπηρετώ με γνώση αλλά και πάθος. Το κύριο χαρακτηριστικό μου!
