Διαχρονικό σημείο τριβής μεταξύ πολιτών και κράτους είναι το καθεστώς εισόδου στις οργανωμένες ακτές κολύμβησης της Αττικής. Το μεταπολεμικό μοντέλο τουριστικής αξιοποίησης των ομορφότερων σημείων της ακτογραμμής έλαβε θεσμική μορφή επί επταετίας με την Κ’ Συντακτική Πράξη υπογεγραμμένη από τους πραξικοπηματίες συνταγματάρχες και κληροδοτήθηκε στο μεταπολιτευτικό κράτος που το διατήρησε ατόφιο. Όπως αποδεικνύουν μάλιστα τα ιστορικά δημοσιεύματα που φέρνουμε στο φως, η πολιτική του ΕΟΤ πριν 49 χρόνια, τον Ιούλιο του 1975 στην πρώτη επέτειο από την αποκατάσταση της δημοκρατίας, ήταν να αυξήσει τις τιμές των εισιτηρίων εισόδου ως και 100% στην περίπτωση της Ακτής της Βάρκιζας.
Με τη φράση «η κρίση φαίνεται πως αφήνει αδιάφορες τις πλαζ» ξεκινούσε το δημοσίευμα της εφημερίδας Καθημερινή στις 25 Ιουλίου 1975 που κατέγραψε την κίνηση στο αττικό παραλιακό μέτωπο αλλά και τις αλλαγές στην τιμολογιακή πολιτική του ΕΟΤ. «Το θερμό καλοκαίρι είναι ο μεγαλύτερός τους διαφημιστής και παρά την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων, η κοσμοσυρροή δεν παρουσιάζει σημεία υποχωρήσεως», αναφέρεται στο ρεπορτάζ.
Την πρώτη επέτειο
από την αποκατάσταση
της Δημοκρατίας
ο ΕΟΤ διπλασίασε
το εισιτήριο εισόδου
στην ακτή της Βάρκιζας
Οι ακτές, κατά το δημοσίευμα, χωρίζονται σε «λαϊκές» και «πολυτελείας», με τις πλαζ Α Βούλας, Β Βούλας και Βουλιαγμένης να ανήκουν στην πρώτη κατηγορία και τα Αστέρια Γλυφάδας και τον Αστέρα Βουλιαγμένης να κατατάσσονται στη δεύτερη. Σε μια ενδιάμεση θέση έφεραν οι ανατιμήσεις την ακτή της Βάρκιζας, της οποίας η είσοδος από 10 δραχμές το 1974 αυξήθηκε σε 20 δραχμές την επόμενη χρονιά.
| Ακτή | Τιμή για ενήλικες | Τιμή για παιδιά |
| Αστέρια Γλυφάδας | 30 δρχ. | 20 δρχ. |
| Α’ πλαζ Βούλας | 10 δρχ. | 6 δρχ. |
| Β΄πλαζ Βούλας | 10 δρχ. | 5 δρχ. |
| Αστέρας Βουλιαγμένης | 50 δρχ. | 25 δρχ. |
| Ακτή Βουλιαγμένης | 12 δρχ. | 6 δρχ. |
| Ακτή Βάρκιζας | 20 δρχ. | 10 δρχ. |
Για να υπάρχει ένα μέτρο σύγκρισης, τότε το ημερήσιο φύλλο της Καθημερινής κόστιζε 5 δραχμές, επομένως η σχέση μεταξύ κόστους εφημερίδας και εισόδου στην πλαζ ήταν 1 προς 4 για τη Βάρκιζα και 1 προς 2 για τις λαϊκές και πιο φτηνές ακτές. Σήμερα η ίδια αναλογία είναι 1 προς 8 (κόστος εφημερίδας 1,2 ευρώ, είσοδος 10 ευρώ). Οι τιμές εισόδου αυξήθηκαν επίσης στην Ακτή Βουλιαγμένης (από 10 σε 12 δραχμές) και στην Α πλαζ Βούλας (από 8 σε 10 δραχμές). Το ρεπορτάζ σχολίασε αρνητικά το γεγονός ότι οι παρόλο που οι υποδομές φιλοξενούν χιλιάδες λουόμενους κάθε μέρα, υπήρχαν «ανεπαρκή μέσα και ελάχιστοι άνθρωποι για να αντιμετωπίσουν τυχόν έκτακτες περιπτώσεις» και συγκεκριμένα, δύο μόλις γιατροί και εννέα ναυαγοσώστες για όλο το παραλιακό μέτωπο από τη Γλυφάδα μέχρι της Βάρκιζα.
Βόμβες του ΕΛΑ στη Βουλιαγμένη
Σχετική με την πολιτική του ΕΟΤ στις ακτές ήταν μια από τις πρώτες τρομοκρατικές ενέργειες της οργάνωσης Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (ΕΛΑ) που πρωτοεμφανίστηκε στη χώρα με βομβιστικές επιθέσεις τον Απρίλιο του 1975.
Τα ξημερώματα της Κυριακής 20 Ιουλίου 1975 μέλη του ΕΛΑ έβαλαν φωτιά στις εισόδους των ακτών της Βούλας, της Βουλιαγμένης και στην «Ωκεανίδα». Τοποθέτησαν συνολικά 6 αυτοσχέδιες βόμβες από τις οποίες εξερράγησαν οι 5. Το ρεπορτάζ της εφημερίδας Μακεδονία στις 22 Ιουλίου ανέφερε ότι οι δράστες έγραψαν με κόκκινη μπογιά το σύνθημα «όχι στο φράξιμο της παραλίας, ελεύθερες πλαζ για όλους». Σύμφωνα με τις αρχές, στην «Ωκεανίδα» έγιναν ζημιές 500.000 δραχμών. Οι άγνωστοι επιχείρησαν να κάψουν και τις εγκαταστάσεις του σκι στη Βουλιαγμένη. Η ανακοίνωση ανάληψης ευθύνης που έστειλε ο ΕΛΑ στις εφημερίδες ανέφερε:
«Σήμερα το πρωί ανοίξαμε βίαια τις εισόδους μερικών από τις λαϊκές πλαζ που έχουν φράξει όλες τις αμμουδιές του Σαρωνικού. Είναι όμως πραγματικά λαϊκές αυτές οι πλαζ; Τέτοιες πλαζ δεν είναι λαϊκές. Αυτό το καταλαβαίνουμε, αλλά οι διαμαρτυρίες δεν φτάνουν. Μόνο μια δυναμική και άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων μας μπορεί να έχει αποτελέσματα. Καιρός είναι να σταματήση αυτή η παθητική στάση όλων μας, που δίνει την ευκαιρία να μας εκμεταλλεύωνται όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στην ψυχαγωγία μας».
Δημοτικές διεκδικήσεις
Αντοχή στο χρόνο αποδεικνύεται ότι έχει και άλλη μία πλευρά της πολιτικής γύρω από τη διαχείριση των ακτών, η διελκυστίνδα μεταξύ κράτους και Δήμου ως προς την ιδιοκτησία των εκτάσεων.
Με δύο δημοσιεύματά της, η Καθημερινή τον Σεπτέμβριο του 1975 προέβαλλε την απαίτηση της τότε Κοινότητας Βούλας έναντι του ΕΟΤ για την Α πλαζ Βούλας. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του κοινοτάρχη Παναγιώτη Τζάιδα, το 1965 ο οργανισμός είχε υπογράψει σύμβαση με την κοινότητα με την οποία δεσμευόταν ότι θα έδινε «μίσθωμα» για την παραλία, 350.000 δραχμές τον χρόνο. Οι δημόσιες διαμαρτυρίες του κοινοτάρχη ήταν ότι όχι απλώς δεν καταβλήθηκαν ποτέ τα χρήματα αυτά, αλλά το ιδιοκτησιακό καθεστώς παραπέμφθηκε προς διερεύνηση σε υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών.
