Πόσο κοντόφθαλμη και άστοχη μπορεί να γίνει η δημόσια κριτική κατοίκων της περιοχής μπροστά σε ένα υπό εξέλιξη έργο! Μοιάζοντας με εκείνους που όταν τους δείχνουν το φεγγάρι επικεντρώνονται στο δάχτυλο, κάποιοι ενοχλήθηκαν από τις εργασίες κατασκευής του παραλιακού ποδηλατόδρομου, που υποχρεωτικά κατήργησαν κάποιες επιφάνειες με χλοοτάπητα στην ακτογραμμή της Βούλας, και δημοσιοποίησαν την καταγγελία τους ότι πλήττεται το πράσινο.
Είναι αλήθεια ότι ένα εργοτάξιο, όπως αυτό που λειτουργεί τις τελευταίες εβδομάδες στη Βούλα και τη Γλυφάδα παράλληλα, προκαλεί ενόχληση, πολλή σκόνη και κατά κανόνα αδικεί κατάφωρα, με την εικόνα του τσιμέντου που χρησιμοποιείται στη βάση, την τελική όψη του έργου όταν αυτό παραδοθεί. Ας δούμε λοιπόν τη μεγάλη εικόνα, ενός μεγάλου έργου.
Ο πεζόδρομος και ποδηλατόδρομος που ονομάστηκε «αθηναϊκή ριβιέρα, αστικός περίπατος» φιλοδοξεί να κάνει το αυτονόητο που η ελληνική πραγματικότητα κατέστησε έναν δυσεπίλυτο γραφειοκρατικό και τεχνικό γρίφο: Την ενοποίηση της αττικής ακτογραμμής με στόχο ένας περιπατητής ή ποδηλάτης να μπορεί να διασχίσει χωρίς εμπόδια, με ασφάλεια και με σύγχρονες υποδομές, την απόσταση από τη Βουλιαγμένη ως το Φάληρο.
Το έργο έχει συνολικό μήκος περίπου 18 χιλιόμετρα και αναμένεται να κοστίσει πάνω από 19 εκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που έχει ανακοινωθεί, ο αστικός περίπατος θα παραδοθεί το φετινό Φθινόπωρο και η εξέλιξη των εργασιών αφήνει κάποια περιθώρια αισιοδοξίας ότι αυτή η εξαγγελία μπορεί και να τηρηθεί σε γενικές γραμμές. Σε αυτή τη φάση εξελίσσονται εντατικά τα έργα στη Βούλα και στη Γλυφάδα και δείχνουν να ολοκληρώνονται, ενώνοντας για πρώτη φορά τις δύο περιοχές σε μια παραλιακή ενιαία διαδρομή. Η Γλυφάδα έχει ήδη ολοκληρώσει σε προηγούμενη φάση μια δική της περιπατητική και ποδηλατική διαδρομή στην παραλία που θα ενσωματωθεί στο έργο. Ανάλογα σχεδιάζει και η δημοτική αρχή Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης να προσαρμόσει στον «αστικό περίπατο» τον πεζόδρομο και ποδηλατόδρομο του Καβουρίου που θα ενώσει Βουλιαγμένη και Βούλα.
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι το κομμάτι του Ελληνικού, η ζώνη 6 του έργου, που αφορά σε ένα σημαντικό ποσοστό της διαδρομής (4,2 χιλιόμετρα). Εκεί όπου σήμερα εξελίσσονται εντατικά τα έργα της περιώνυμης οικιστικής επένδυσης, ο Δήμαρχος Γιάννης Κωνσταντάτος έχει επισημάνει το παράδοξο ότι η διαδρομή του πεζόδρομου και ποδηλατόδρομου έχει σχεδιαστεί να περνά μέσα από τη νέα πόλη που δημιουργείται και όχι δίπλα στη θάλασσα όπου είναι η φυσική της διαδρομή. Σε ένα σημείο μάλιστα, εντός της περιοχής κατοικίας του Μικρού Ελληνικού, προβλέπεται η διέλευση του «περιπάτου» από έναν δρόμο ήπιας κυκλοφορίας όπου θα περνούν ταυτόχρονα πεζοί, ποδήλατα και μηχανοκίνητα οχήματα για την εξυπηρέτηση των κατοικιών.
Το γεγονός ότι το Δημοτικό Συμβούλιο Ελληνικού Αργυρούπολης έχει ανακαλέσει την έγκρισή του για το έργο περιπλέκει αρκετά την κατάσταση, καθώς οι ημερομηνίες παράδοσης πλησιάζουν. Η εκκρεμότητα αυτή απειλεί συνολικά τη φυσιογνωμία και τη λειτουργικότητα του έργου, καθώς βρίσκεται σχεδόν στο μέσο της συνολικής διαδρομής σπάζοντάς την στα δύο.
Ακόμη όμως και στο αρνητικό σενάριο για την εξέλιξη του έργου, κατά το οποίο το κομμάτι του Ελληνικού καθυστερήσει, από μόνη της η παραλιακή πεζοπορική και ποδηλατική σύνδεση της Βουλιαγμένης με τη Γλυφάδα είναι ένα κορυφαίο στοίχημα της περιοχής που αποκτά ιστορικές διαστάσεις, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κάθε είδους εμπόδια που αποτρέπουν την ενιαία διαδρομή υψώνονται από την αρχή της οικιστικής εγκατάστασης τον προηγούμενο αιώνα.
Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλλος με το γνωστό του δυναμισμό και με αφορμή τα έργα του ποδηλατόδρομου απέτρεψε οριστικά το ενδεχόμενο να υψωθεί ξανά η μη προβλεπόμενη περίφραξη στις εγκαταστάσεις του ΝΑΟΒ, απελευθερώνοντας έτσι ένα πολύτιμο κομμάτι παραλίας. Η δημιουργία της διαδρομής θα αποκαλύψει συνολικά μια άλλη, αθέατη σήμερα, όψη της αττικής ακτογραμμής.
Άλλωστε, από τον Άλιμο και μέχρι την Καλλιθέα σήμερα η παραλιακή διαδρομή είναι πρακτικά ενιαία και προσβάσιμη σε πεζούς. Με την εξαίρεση λίγων σημείων, ένας ποδηλάτης ή ένας δρομέας μπορεί να διανύσει την απόσταση από την Ακτή του Ηλίου μέχρι το Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, απολαμβάνοντας ανεμπόδιστα μια εξαιρετική βόλτα. Το πιο σύνθετο μορφολογικά και πολεοδομικά κομμάτι της Βουλιαγμένης, της Βούλας και της Γλυφάδας, το οποίο έχει από τη δεκαετία του ’50 κατατμηθεί με τα τουριστικά παραθαλάσσια ακίνητα των κλειστών ακτών, αποτελεί πλέον την ανορθογραφία, αναδεικνύοντας αυτό το στρεβλό μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης στο οποίο ακόμη επιμένει το κράτος και ο κτηματικός του βραχίονας, η ΕΤΑΔ.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μυημένος στις αρχές της βιώσιμης αστικής κινητικότητας για να αντιληφθεί τη σημασία που έχει η απελευθέρωση του χώρου και η δημιουργία του παραλιακού πεζόδρομου και ποδηλατόδρομου. Σε μια περίοδο που τα κυκλοφοριακά αδιέξοδα εντείνονται, τα αυτοκίνητα παρά την ενεργειακή κρίση αυξάνονται και η καθημερινή ταλαιπωρία επιτείνεται, κάθε διέξοδος προς ένα εναλλακτικό μοντέλο μετακινήσεων, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο, δείχνει τη σωστή κατεύθυνση.
