Κίνηση με σημαντικούς συμβολισμούς είναι η ένταξη του Βουλιώτη Πέτρου Θανόπουλου στο συνδυασμό της Ανεξάρτητης Κίνησης Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης.

Ο Πέτρος Θανόπουλος είναι η ζωντανή ιστορία των αγώνων της Βούλας να παραμείνει “κηπούπολη” και παράλληλα εκπροσωπεί την παλιά γενιά αυτοδιοικητικών με την εμπειρία που χρειάζεται ένα Δημοτικό Συμβούλιο για να μείνει στο απαραίτητο επίπεδο σοβαρότητας. Δεν θα εκπλαγούμε αν ο Πέτρος Θανόπουλος προταθεί για πρόεδρος του Συμβουλίου σε περίπτωση νίκης της Ανεξάρτητης Κίνησης.

Στο πολιτικό του βιογραφικό ο Πέτρος Θανόπουλος περιλαμβάνει:

• Οι Χρήσεις Γης στη Βούλα, θέμα για το οποίο το 1993 είχε προσφύγει μόνος του στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενάντια στον Νόμο που είχε ψηφιστεί και στόχευε στην εμπορευματοποιήση της Βούλας (ΓΠΣ – Χρήσεις γης). Αποτέλεσμα της δικής του προσφυγής ήταν να εκδοθεί από το ΣτΕ η 554/2000 απόφασή του βάση της οποίας επιβεβαιώθηκε ότι η Βούλα είναι πόλη αποκλειστικής κατοικίας (κηπούπολη).
• Επί 25 χρόνια αγωνιζόταν συνεχώς για τη διάσωση της δασικής έκτασης των 124 στρεμμάτων Πανοράματος, που αποτελεί τον μεγαλύτερο πνεύμονα οξυγόνου της Βούλας, συντονίζοντας συνολικά 13 συνεχείς νικηφόρες δίκες. Αποτέλεσμα ήταν η αποτροπή της οικοπεδοποίησης της δασικής έκτασης που βρίσκεται μεταξύ Πανοράματος και Δικηγορικών.
• Στο τέλος των δικαστικών αγώνων το Δημοτικό Συμβούλιο με προσωπική εξουσιοδότηση στο άτομό του, του ενέθεσε την ανάδασωση. Ο ίδιος διοργάνωσε την αναδάσωση προσκαλώντας συλλόγους και κατοίκους της περιοχής και η οποία υλοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το μένος των αντιπάλων του για αυτή του τη δράση οδήγησε τον κ. Θανόπουλο αντιμέτωπο με δύο μηνύσεις και έξι κατηγορίες από τις οποίες και τελικά αθωώθηκε.
• Πέραν των ανωτέρω, αγωνίστηκε για την δημιουργία του 3ου Δημοτικού Σχολείου Πανοράματος, την κατασκευή της Πλατείας Άλσους ως Πρόεδρος του 1ου Συνοικιακού Συμβουλίου, τη δημιουργία του δεύτερου αύλειου χώρου του 3ου Δημοτικού Σχολείου, την αποτροπή της κατασκευής του νεκροταφείου «μαμούθ» πάνω από τη συνοικία του Πανοράματος που θα κάλυπτε τις ανάγκες του ¼ του πληθυσμού της Αττικής, την αποτροπή της λειτουργίας νυχτερινών κέντρων στην παραλία, τη διάσωση του χώρου του γηπέδου μπάσκετ δίπλα από το 2ο Γυμνάσιο Βούλας και άλλα.