Μια συνεχιζόμενη και διαρκώς παρούσα διαμαρτυρία στα τοπικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και σε διαπροσωπικές συζητήσεις αφορά στον αριθμό των επιχειρήσεων εστίασης που λειτουργούν στον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης. Το κέντρο της Βούλας σχολιάζεται ως «απέραντο φαγάδικο», η δε παραλία της Βάρκιζας ελεεινολογείται για την ύπαρξη επιχειρήσεων με ψηλές καπνοδόχους.
Το εντυπωσιακό είναι ότι πολλοί δημόσιοι σχολιαστές καλούν τον Δήμο να πάρει μέτρα εναντίον αυτής της κατάστασης, αν δεν τον θεωρούν και υπεύθυνο κάποιας συνωμοσίας με ύποπτες συναλλαγές για την εξέλιξη. Φυσικά και η ατζέντα αυτή εντάχθηκε στον προεκλογικό διάλογο. Τα καφέ και τα εστιατόρια σύμφωνα με αυτή την οπτική ενοχοποιούνται για κακή αισθητική, για οσμές και για τον θόρυβο της πελατείας τους.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες αρνητών της εστίασης που κοινοποιούν μεγαλόφωνα τις απόψεις τους, ως γνήσια μειοψηφία που πασχίζει να ακουστεί.
Αφενός είναι όσοι εκκινούν από έναν αφηρημένο αισθητικό ελιτισμό. Οι άνθρωποι αυτοί θα προτιμούσαν να έβλεπαν στη λεωφόρο Βασιλέως Παύλου ή στη Βάρκιζα μια σειρά από πολύχρωμα βιβλιοπωλεία, από δισκάδικα με βινύλια ή ανθοπωλεία. Όχι ότι θα αγόραζαν κάτι από τα καταστήματα αυτά, αλλά αισθητικά τους φαίνονται ομορφότερες οι βιτρίνες αυτές για μια ταξιδιωτική φωτογραφία.
Αφετέρου είναι οι περίοικοι των κεντρικών σημείων στις πόλεις που δυσαρεστούνται από τις δημοφιλείς επαγγελματικές χρήσεις. Θα ήθελαν τα οφέλη των κεντρικών σημείων και την αυξημένη αξία των ακινήτων, χωρίς τα βάρη που φέρνει η κίνηση του κόσμου.
Στην όλη κριτική που διατυπώνεται έχει ενδιαφέρον ότι το αίτημα που διατυπώνουν οι αρνητές της εστίασης είναι ο περιορισμός των καταστημάτων. Θεωρούν δηλαδή ότι υπάρχει ένας ιδανικός αριθμός, ο οποίος έχει για κάποιο λόγο ξεπεραστεί, δημιουργώντας τα προβλήματα. Ζητούν από τον Δήμο να παρέμβει και να κόψει ό,τι κατά τη γνώμη τους περισσεύει. Μάλιστα επικαλούνται και μια περασμένη δημοτική αρχή στη Βούλα, η οποία υποτίθεται ότι το είχε καταφέρει.
Τι ισχύει από όλα αυτά;
Αρχικά, οι χρήσεις σε μια περιοχή ορίζονται από την πολεοδομική νομοθεσία. Αν οι επαγγελματικές χρήσεις γης σε έναν δρόμο επιτρέπουν την εστίαση, κανείς δεν μπορεί να επέμβει περιορίζοντας τον αριθμό των επιχειρήσεων σε έναν συγκεκριμένο αριθμό ή αφαιρώντας από κάποιους την άδεια λειτουργίας. Με ποια άραγε κριτήρια θα καθοριστεί ο αριθμός αυτός; Ποιος νομιμοποιείται να κλείσει μια επιχείρηση που λειτουργεί;
Στην ελεύθερη οικονομία οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης καθορίζουν το τοπίο της αγοράς. Αν υπάρχουν διαθέσιμοι πελάτες, η επιχείρηση θα ανθίσει. Αν εκλείψει η ανάγκη για τη συγκεκριμένη υπηρεσία, η επιχείρηση δεν θα είναι βιώσιμη. Μόνο στις σχεδιασμένες οικονομίες το κράτος υποκαθιστά την αγορά και καθορίζει τέτοια ζητήματα, προφανώς έχοντας καταργήσει την επιχειρηματικότητα. Σε λίγες χώρες του πλανήτη έχουν απομείνει τέτοιες οικονομίες.
Από την άλλη, ο Δήμος έχει στα χέρια του μόνο ένα εργαλείο, το οποίο δεν είναι προφανώς η άρνηση λειτουργίας ενός καφέ ή εστιατορίου. Είναι μόνο ο αριθμός και η επιφάνεια των τραπεζοκαθισμάτων που επιτρέπει σε έναν κοινόχρηστο χώρο.
Η πλατεία Βούλας προ του 2011 είχε λιγότερα τραπεζοκαθίσματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχε λιγότερες επιχειρήσεις εστίασης. Επί δημαρχίας Κασιδόκωστα – Πανά η επιφάνεια των τραπεζοκαθισμάτων μεγάλωσε (μειοψηφούντος του Γρηγόρη Κωνσταντέλλου παρεμπιπτόντως) και επί σημερινής διοίκησης Κωνσταντέλλου σχεδιάστηκε μια νέα διάταξη του πεζόδρομου της Βασιλέως Παύλου, η οποία προβλέπει λιγότερα τραπεζοκαθίσματα και περισσότερο χώρο για πεζούς και ποδήλατα.
